İZMİR’de yaşayan böbrek hastası Hafize Kovan (40), 7 yılı evde olmak üzere 27 yıldır diyalize giriyor. Haftanın 3 günü uykuda diyaliz tedavisi gören Kovan, gündüzleri laboratuvarda diş teknisyeni olarak çalışıyor. İş dışında birçok hayır koşusuna da katılan maraton koşucusu Kovan, “Amacım benim gibi diyalize girenlere diyalizin hiçbir şeye engel olmadığını göstermek” dedi.
Hafize Kovan 3,5 yaşındayken kendisine albümin adı verilen proteinin büyük miktarlarda idrara geçmesiyle ortaya çıkan 1 veya 2 böbreğin hasar görmesi anlamına gelen nefrotik sendrom teşhisi konuldu. 12 yaşında babasından böbrek nakli olan Kovan, normal hayatına devam ederken hastalığının 1,5 yıl sonra tekrar ortaya çıktığını öğrendi. Diyalizle 27 yıl önce tanışan Kovan, hastalığına rağmen diş teknisyeni olarak çalıştığı laboratuvardaki yoğun çalışmalarının ardından haftanın 3 günü koşu antrenmanlarına katılıyor. Birçok madalyanın sahibi olan Kovan, 12 Mart’ta yapılacak Uluslararası Maraton-İzmir yarışına hazırlanıyor.
DİYALİZ HAFTADA 3 GÜN 8 SAAT Diyalizle yaşamayı öğrendiğini ancak sağlıklı kalmak için büyük özen gösterdiğini belirten Hafize Kovan, “7 yıldır evde diyalize giriyorum. Daha önce de merkeze giderdim. ama uzun diyalizin daha faydalı olduğunu ve yaşam kalitesini artırdığını öğrendim.İmkanlarımız kısıtlı olmasına rağmen ailemi ikna edip yatılı diyalize başladım.Evde diyaliz çok rahat, makinem bozulunca merkeze gitmek zorunda kalıyorum.Fakat şimdi eziyet gibi.Başlarda yanlış bir şey yapmaktan korktum ama tahmin ettiğimden hızlı öğrendim.İşten çıkıp eve gidiyorum makinemi hazırlıyorum.Yiyeceksem yerim 3 gün. 8. hafta sabah diyalize giriyorum sabah dışarı çıkıyorum biraz dinlendikten sonra işe geliyorum haftada 6 gün çok çalışıyorum ama çok mutluyum.” “SPORA HER ZAMAN DEVAM EDECEĞİM” dedi. 8 yıldır koştuğunu ve mental olarak kendisini çok iyi hissettiğini söyledi. Şehir dışında maratonlara da katıldığını, yardım kampanyalarıyla başkalarına yardım etmenin mutluluğunu artırdığını belirten Kovan, “Amatör olarak koşuyorum. Koşmak bana çok şey kattı. Kayboldum, kendimi buldum. Yeni arkadaşlar edindim. ,psikolojim düzeldi.Ben söylemedikçe kimse hasta olduğumu anlamıyor.Şaşırıyorlar ve “Nasıl diyaliz hastasısın, rengin güzel, hiç yorulmuyor musun? Son yardım kampanyam hasta çocuk barınakları içindi. Bunlar beni motive ediyor. Amacım benim gibi diyalize girenlere diyalizin hiçbir şey için sorun olmadığını göstermek. Kendime iyi bakıyorum.” Elimden geldiğince her zaman spor yapmaya devam edeceğim. Diyalize giriyorum, kemik erimem olmadı. Çalışıyorum, günlük hayatım normal bir insan gibi. çok çalışırım, koşu antrenmanlarımı ihmal etmem.Çünkü beni deşarj eden şey koşmak.Hazır gıda tüketmiyorum.Yoğurt ve dondurmamı kendim yapıyorum.Sağlıklı beslenmeye çalışıyorum. Çevremdeki böbrek hastaları eğitimsiz.Diyaliz hastası bu hastalığa yakalandığında eğitim almalı.Sen bununla yaşamayı öğrenmelisin.Uzuvunu kaybedenler tekerlekli sandalye ile yaşamayı öğreniyorsa biz de öğrenmeliyiz. Diyalizle yaşıyorum.Bunu ölümcül bir hastalık olarak görmeyin.İlaç bile kullanmıyorum.Diğer hastalıklara kıyasla rahat bir hayatım olduğunu söyleyebilirim.Tabii ki zorlukları var.Elektrik sudan korkarım. kestim diyalize geç girersem sabah geç çıkıyorum işe dinlenmeden geliyorum ama hayatımı kolaylaştırıyorum çünkü onunla yaşamayı ve onu kontrol etmeyi öğrendim. “Beni zorlayacak hiçbir şey yapmıyorum” dedi.
